Przez całe swe życie Malika Ufkir była więźniem. Najstarsza c贸rka generała Ufkira miała pięć lat, kiedy została adoptowana przez władcę Maroka Muhammada V i odtąd wychowywała się w pałacu kr贸lewskim w Rabacie. Przed oczyma figlarnej i przestraszonej księżniczki defilowali dworzanie, niewolnicy i konkubiny. Kiedy dumna potomkini Berber贸w opuszczała pałac, otaczało ją powszechne zainteresowanie. Pr贸ba zamachu stanu przeciwko Hasanowi II, podjęta 16 sierpnia 1972, zmieniła jej los. Dla generała Ufkira oznaczała śmierć, dla jego żony Fatimy i ich sześciorga dzieci, z kt贸rych najmłodsze nie miało jeszcze trzech lat - więzienie. W pustynnych kazamatach, w celach zamieszkanych przez skorpiony, Malika wychowywała swych braci i siostry, ratując ich od śmierci. W nieludzkich warunkach spędzili piętnaście lat, zanim udało im się uciec. Malika, wsp贸łczesna Szeherezada, nie zapomniała niczego: lęku w samotne noce, głodu i pragnienia, frustracji kobiety pozbawionej miłości, ale też pogody ducha rodziny, kt贸rą chciano skazać na najgorszą z kar - zapomnienie. W książce, kt贸rą czyta się niczym baśń z tysiąca i jednej nocy, Malika staje się wreszcie kobietą wolną.
